Kamp van Koningsbrugge

Ik ben groot fan van het tv programma Kamp van Koningsbrugge (en de Belgische variant Kamp Waes). Voor wie het programma nog nooit gezien heeft: presentator Jeroen van Koningsbrugge zoekt 15 gewone burgers, die denken dat ze mentaal en fysiek sterk genoeg zijn om de opleiding van de Special Forces aan te kunnen. Hij levert deze mensen af aan een team van ervaren specialisten, die de rekruten fysiek en mentaal tot het uiterste op de proef stellen. Alles wat je je daarbij kunt voorstellen komt voorbij: kilometers speedmarsen met zware bepakking, zwemmen in water zo koud, dat je naar adem snakt, niet of nauwelijks slapen, niet of nauwelijks eten, onder barre omstandigheden jezelf kunnen redden, hoogtevrees overwinnen en een van mijn minst favoriete onderdelen omdat ik er zelf last van heb, claustrofobie overwinnen. En dan heb ik het nog niet eens over je behoefte moeten doen in een door jezelf gegraven ondergronds kamp, terwijl je buurman naast je net lekker een bammetje zit te eten (als je al de luxe hebt om een bammetje te kunnen eten). Enfin, je kunt je er alles bij voorstellen. Goede televisie.

Nog belangrijker dan dat de entertainment waarde (vooral als je zelf thuis lekker onderuitgezakt in in je pyjamaatje en wollen sokken met een kop thee op de bank zit), is de praktisch-spirituele waarde die het programma heeft. Interessanter nog dan de genoemde fysieke beproevingen, is namelijk de manier waarop instructeurs Ray Klaassens en Dai Carter (wat een helden zijn dat!), hun rekruten op, vaak nogal hardvochtige wijze, proberen bij te brengen dat hun fysieke ongemakken veel minder bepalend zijn voor het slagen van hun missie, dan de wijze waarop ze er mentaal mee omgaan. Een soort extreme cursus in Mindfulness dus.

Eigenlijk zijn Ray en Dai de Eckhart Tolle's onder de Special Forces. Zoals Eckhart Tolle ooit aan het begin van een lezing in een kerk met de typerende ongemakkelijke harde houten banken zei: "Tijdens het luisteren naar mijn lezing op deze harde houten bankjes, kunnen zich twee problemen voordoen; een klein probleem en een groot probleem. Het kleine probleem is dat je billen pijn gaan doen. Het grote probleem treedt op wanneer je brein (mind) daarover gaat klagen."

Nu had ik afgelopen week, tijdens mijn vakantie in Oostenrijk, mijn eigen Kamp van Koningsbrugge ervaring. Ik was er met mijn man op vakantie en het was onze eerste dag. Iedereen die weleens in Oostenrijk in de bergen is gaan wandelen, weet dat je het de eerste dag of zelfs dagen rustig aan moet doen. Je lijf moet nog wennen aan de hoogte en je spieren aan de steilte van de hellingen. Mijn man en ik gaan al jaren naar Oostenrijk, we zouden dus beter moeten weten, maar het is inmiddels traditie geworden dat we onszelf op de eerste dag gigantisch overschatten en de wandeltocht die we gepland hebben, gigantisch onderschatten. Zo ook dit jaar. Alleen dit jaar overtroffen we onszelf.

We hadden een korte wandeling gepland naar een berghut. Eenmaal aangekomen bij de Hütte, concludeerden we dat deze wandeling wel heel erg kort was. We bestudeerden de kaart van het gebied en besloten door te lopen naar de volgende berghut. Op de kaart konden we zien dat de route naar deze hut nog een stuk bergop ging, maar al snel weer zou dalen. Vanuit de hut was het daarna ook niet meer ver naar ons hotel. Dachten we.....

Bergop was er geen vuiltje aan de lucht, maar op de afdaling bleken we ons (traditiegetrouw) flink verkeken te hebben. Door alle regen die er gevallen was in de weken ervoor, was de ondergrond op veel plekken verworden tot een soort glibberige klei die zich comfortabel nestelde in het profiel van onze bergschoenen. De combinatie van profielarme schoenen en de glibberige ondergrond, maakte dat de steile afdaling meer weg had van proberen te lopen op een een glijbaan voorzien van groene zeep, dan de ontspannen wandeling die we voor ogen hadden. Na enkele uren (!) op deze manier al glibberend (en vallend) te hebben doorgebracht trilde mijn fibromyalgische benen zo hard van de verzuring, dat ik moed dreigde te verliezen. Toegegeven, het was eigenlijk ook een onverantwoorde en gevaarlijke situatie waarin we onszelf gebracht hadden en het enige dat ons waarschijnlijk gered heeft, is de Goddelijke Voorziening die mijn man had ingefluisterd twee paar wandelstokken mee te nemen. Ik loop nooit, maar dan ook echt nooit met stokken, dus het feit dat mijn man twee paar bij zich had was niet minder dan een mirakel!

Ik merkte echter dat mijn ego zich begon te roeren met gedachten als: "Alles doet pijn, ik kan niet meer. Dit is veel te gevaarlijk, geef het op! Je bent nu al drie keer gevallen, zo meteen gaat het echt mis. Wat ben je ook een ezel, leer je het dan ook nooit?" en "Waarom ben je ook aan deze tocht begonnen? Je bent fysiek veel te zwak voor deze flauwekul, geef het nu maar op!".

Maar ergens in de mijn achterhoofd begonnen mijn innerlijke Ray en Dai zich te roeren en vroegen me: heb je nou last van je armen en benen of heb je last van je eigen gedachten? Ik bleef even staan en zocht naar een manier om mijn brein af te leiden van de neerwaartse spiraal aan ontmoedigende gedachten die het uitspuwde. Het duurde heel even, maar ineens hoorde ik mijn Hogere Zelf zeggen: Zing! En dus zong ik. Ik begon met liedjes uit de top-40 waarvan ik vond dat ze nogal een bemoedigende tekst hadden:

I'm walking on sunshine, whoooah

I'm walking on sunshine, whoooah

And don't it feel good!

Ik begon er echter pas écht weer de moed in te krijgen toen ik hardop, jawel, kerstliedjes begon te zingen!

It's beginning to look like Christmas

Soon the bells will start

And the thing that'll make 'em ring, is the carol that you sing

Right within your heart

Oh man, wat voelde ik me ineens onoverwinnelijk! De afdaling werd er niet makkelijker en niet minder gevaarlijk op, maar ik kwam in een soort trance terecht, die me niet toestond daaraan toe te geven en die er op wonderbaarlijke wijze voor zorgde, dat ik niet meer viel en stap voor stap, vrolijk zingend als een kerstelfje in september, weer vaste en veilige grond onder mijn voeten kreeg.

Ik weet niet of de echte Special Forces deze techniek van hardop kerstliederen zingen in hun opleiding toepassen, maar persoonlijk word ik van de gedachte alleen al heel erg gelukkig!