Lichtpuntjes

Het kan niemand ontgaan zijn; de aardbeving in Syrië en Turkije. Het nieuws toont ons dagelijks beelden van de ravage en verwoesting in dit rampgebied. Mensen die gevoelig zijn, hebben de intense energieën van verdriet en wanhoop kunnen voelen de afgelopen dagen. De collectieve pijn is bijna tastbaar.

In het Engels bestaat er een gezegde: 'Every cloud has a silver lining', wat zoveel wil zeggen als dat elke situatie, hoe donker en verdrietig deze ook lijkt, lichtpuntjes met zich meebrengt. Hoewel het een uitdaging kan zijn om deze 'silver linings’ op te merken als je nog midden in de ellende staat, kan het wel helpen om de situatie te verlichten. Immers, wat je aandacht geeft groeit.

De lichtpuntjes die we nauwelijks te zien krijgen op het nieuws, maar die je wel kunt ontdekken als je andere bronnen van nieuws aanboort, is dat een ramp mensen verbindt. Als complete gebouwen en gezinnen verwoest worden, is het niet meer belangrijk wie wie is. Het maakt niet meer uit dat je vorige week gekibbeld hebt met de buurman over de vraag of zijn schutting op jouw of op zijn grond staat. Het maakt niet uit of je Christen, Moslim, Hindoe of atheïst bent en of je links of rechts of helemaal niet stemt. Op het moment dat een ramp zich voltrekt is er geen 'zij versus wij'. Er bestaat alleen nog maar ‘wij’. Of, zoals Neale Donald Walsh in zijn boek 'Een ongewoon gesprek met God' schreef: "Er is slechts één van ons".

Een ramp haalt het beste naar boven in mensen. (Toegegeven, het haalt in een enkeling het slechtste naar boven, maar in het kader van 'wat je aandacht geeft groeit’, geven we die mensen hier geen aandacht.) De talloze initiatieven die genomen worden om geld in te zamelen, hulpverleners die op stel en sprong hun huis verlaten om mensen onder het puin vandaan te halen, mensen die alle spullen die ze kunnen missen en zelfs die ze niet kunnen missen uit hun kast halen om mee te geven aan transporten, mensen die onderdak verlenen aan wildvreemden, mensen die hun voedsel delen met dieren die getroffen zijn, het zijn allemaal lichtpuntjes met een hoofdletter L.

Eigenlijk laten mensen tijdens een ramp de onvoorwaardelijke liefde en het eenheidsbewustzijn zien die een 5D samenleving kenmerkt.

Als je mij zou vragen wat het Ascentieproces ons in praktische zin gaat opleveren, dan is het dat we gaan toewerken naar een samenleving, waarin er geen rampen meer nodig zullen zijn om het beste in mensen naar boven te halen. Dat er geen oorlogen, natuurrampen of anderszins meer hoeven plaats te vinden, om mensen duidelijk te maken dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dat we ook zonder gedeelde smart zullen weten, dat alles wat we denken en doen gevolgen heeft voor ons allemaal.

En dan en alleen dan, zal er slechts één van ons zijn.