Spiritueel of niet

Een tijdje geleden zei iemand tegen me: “Ik zou meer willen doen voor mijn medemens en meer spiritueel willen zijn, zoals jij.”

De man die deze woorden sprak is manager en geeft leiding aan een groot bedrijf. Hij is aan de buitenkant niet meteen te herkennen als een ‘spiritueel mens’. Zijn kleding, zijn woordkeus, de onderwerpen waarmee hij zich dagelijks bezighoudt en zelfs zijn hobby’s zouden niet onder de categorie spiritualiteit vallen, in elk geval niet volgens de strikte definitie. Toch beschouw ik hem als een van de spiritueelste mensen die ik ken.

Spiritualiteit zit ‘m volgens mij namelijk niet zozeer in wat je doet, het zit ‘m in hoe je het doet. Je hoeft geen spiritueel coach te zijn, je hoeft niet te geloven in een God, in het bestaan van engelen en gidsen en je hoeft ook niet dagelijks te mediteren om een spiritueel mens te zijn (al helpt dat laatste wel). Wat is spiritualiteit dan wel?

Als je naar het woord spiritueel kijkt, dan zie je dat dit het woord 'spirit' bevat, maar ook het woord 'ritueel'. Het woord spirit is afgeleid van het Latijnse woord 'spiritus' en wordt in het Nederlands vertaald met het woord 'geest'. Ik ben niet happig op deze vertaling; het woord 'geest' heeft in het Nederlands meerdere betekenissen die in dit verband niet altijd goed gekozen zijn. Ik vertaal het woord spirit daarom liever met 'ziel' en de ziel is in zijn essentie niets anders dan puur licht en liefde.

Als je van deze interpretatie uitgaat, bestaat het woord spiritueel uit 'pure liefde' en 'ritueel'. Naar mijn mening is iemand dan ook spiritueel te noemen, als hij of zij er een ritueel (of gewoonte) van maakt, om liefdevol te handelen.

De manager die zichzelf niet spiritueel noemde, is een echte 'good guy' met een groot hart. Hij is respectvol naar en over zijn medemensen, ook de mensen met wie hij hemelsbreed van mening verschilt. Hij is integer, hij zorgt goed voor het personeel in zijn bedrijf en ondersteunt ze bij het bewaken van een goede balans tussen werk en privé. Hij is transparant over beslissingen die hij neemt, hij geeft zijn fouten ruiterlijk toe, hij is begripvol en luistert naar mensen als ze andere ideeën hebben. Daarnaast is hij goed voor zijn gezin, zijn familie en vrienden en is nooit te beroerd om een handje te helpen als iemand hem nodig heeft, ondanks zijn drukke agenda. Kortom, deze man heeft er in zijn rol als vader, directeur, familielid en vriend een gewoonte (ritueel) van gemaakt om liefdevol te handelen.

Dit soort mensen hebben we hard nodig in ons ascentieproces. Dit zijn de mensen die spiritualiteit (lees: liefde) naar het bedrijfsleven, de industrie, en dienstverlening brengen. Als de wereld vol zat met spirituele coaches, healers, yoga docenten en meditatie leraren, waren er geen wegen, geen huizen, geen voedsel, werd het afval niet opgehaald, reden de treinen niet, brandde er geen licht, enfin, je begrijpt mijn punt.

We hebben mensen nodig die, zonder ooit een dag gemediteerd te hebben of van asccentie gehoord te hebben, hun liefdevolle stempel drukken op alle aspecten in deze wereld.

En voor de manager die zichzelf in dit verhaal herkent: weet dat jouw spirituele levenshouding een fundamentele en waardevolle bijdrage levert aan de verschuiving van de mens naar een liefdevollere samenleving.